Deloitte: Οι προοπτικές της Οικονομίας

Στην αναφορά που κατήρτισε η Deloitte Research, οι οικονομολόγοι των εταιρειών-μελών του δικτύου της Deloitte εξετάζουν το υφιστάμενο, αλλά και το μελλοντικό οικονομικό περιβάλλον στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ινδία, τη Ρωσία, την Ινδονησία και τη Βραζιλία.

Παράλληλα, η μελέτη συμπεριλαμβάνει μια ανάλυση σχετικά με τη μεταβολή των εμπορικών πρακτικών. Η Deloitte Research υποστηρίζει ότι η Κίνα ενδέχεται χάσει το στάτους που είχε μέχρι τώρα ως «εργοστάσιο του κόσμου», λόγω του αυξανόμενου κόστους παραγωγής και της αναπτυσσόμενης μεσαίας τάξης. Καθώς το κόστος της Κινέζικης παραγωγής κινείται ανοδικά, άλλες αναδυόμενες οικονομίες - ιδιαίτερα στην Υποσαχάρια Αφρική και τη Μέση Ανατολή – ενδέχεται να αποκτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο στο παγκόσμιο εμπόριο, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να μεταβάλει σημαντικά τις υφιστάμενες εμπορικές πρακτικές.

Σε ότι αφορά την Ευρωζώνη, έπειτα από ένα «ταραχώδες» 2011, οι πρώτοι μήνες του 2012 ήταν σχετικά ελπιδοφόροι. Η καθοδική πορεία των εύθραυστων χρηματοοικονομικών αγορών, οι ευάλωτες τράπεζες, η επιβράδυνση της πραγματικής οικονομίας και η αδυναμία των κρατών να αντεπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, υποχωρούν. Οι αισιόδοξοι θεωρούν αυτή την περίοδο ως ένα σημείο καμπής στην Ευρωπαϊκή κρίση, το οποίο μπορούσε να αποδειχθεί κάτι περισσότερο από μια προσωρινή περίοδος ηρεμίας στη συνεχιζόμενη οικονομική αστάθεια. Έτσι, ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας φαίνεται να έχει «ξεθωριάσει», οι αποδόσεις των ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης έπεσαν αισθητά, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία προχωρούν σε σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Από την άλλη πλευρά, η οικονομία των δύο ταχυτήτων ενδέχεται να αποδειχτεί επικίνδυνη, καθώς ενισχύει τη διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με την έρευνα της Deloitte, η Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των δύο βασικών προβλημάτων της Ευρωζώνης σήμερα, ακόμα και αν συνιστά την πιο ακραία περίπτωση: πολύ υψηλό χρέος και ανεπαρκής ανάπτυξη. Η Ελλάδα και η Ευρωζώνη στο σύνολό της «αγόρασαν χρόνο» με την αναδιάρθρωση του χρέους και το δεύτερο πακέτο διάσωσης αποτρέποντας την απειλή μιας ανεξέλεγκτης ελληνικής χρεοκοπίας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί από μόνη της λύση. Ακόμη και η επίτευξη του στόχου μιας αναλογίας δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ στο 120% ως το 2020 απαιτεί σημαντική αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων και του προϋπολογισμού.

Το status quo της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει ότι το σχέδιο αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητάς της θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερα μέτρα από τη μείωση του κόστους. Ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης θα πρέπει να προχωρήσει, πέρα από τα σημαντικά θέματα των τιμών, του κόστους και των μισθών.