Αχ και να ξέρατε πως δουλεύει το σύστημα!

Γράφει ο Μάκης Σεριάτος

Υπάρχουν φορές που θα ήθελα πολύ να είμαι «ο ιστορικός του μέλλοντος» και να δω να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου όλα όσα τώρα φαίνονται θολά ή αρκούντως προστατευμένα ώστε να μην τα βλέπει κανείς.

Όμως, τις περισσότερες φορές σκέφτομαι ότι ο δύστυχος «ιστορικός του μέλλοντος» θα βρεθεί μπροστά σε αποκαλύψεις που δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια φαρσοκωμωδία των όσων όντως συνέβαιναν.

Λογικά σκεπτόμενος και έχοντας κατά νου του τη διεθνή βιβλιογραφία και τις συστημικές αναλύσεις θα ερμηνεύσει και την κατάσταση στην οποία περιήλθε η Ελλάδα το σωτήριον (όπως είμαι σίγουρος ότι θα αποδειχτεί) έτος 2011, με τους όρους λειτουργίας ενός οργανωμένου συστήματος εξουσίας.

Οποιοδήποτε θέμα και αν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ως case study, ας πάρουμε για παράδειγμα το Ασφαλιστικό, θα ακολουθήσει μια κάποια μέθοδο. Θα δει πρώτα, ας πούμε, τα πραγματικά δεδομένα. Μόλις τολμήσει να τα συγκρίνει με τις σχετικές πολιτικές αποφάσεις σε βάθος δεκαετιών θα βγάλει το πρώτο λογικό συμπέρασμα: «Ο πολιτικός κόσμος εν γνώσει του και με σαφές σχέδιο στο οποίο συμμετείχαν και τα ΜΜΕ και όλοι όσοι αποτελούν το …σύστημα οδηγούσε σε χρεοκοπία τα Ταμεία». Χονδρικώς θα έχει τα δίκια του.

Όμως αν ήταν σε θέση να δει τις διαδικασίες με τις οποίες παίρνονταν οι αποφάσεις, το επίπεδο των πολιτικών προϊσταμένων κάθε φορά, τα κριτήρια επιλογής των εκάστοτε υπευθύνων στα διάφορα πόστα, το τι έλεγαν οι συνδικαλιστές, το πώς λειτουργούσε ένας ένας οι υπάλληλοι, αν ήξερε πως δουλεύουν τα ΜΜΕ, πόσο είναι σε θέση να καταλαβαίνουν το βάθος κάθε ζητήματος, αν ήξερε πως έχουν επιβιώσει τόσα χρόνια οι διαφημιστικές και πως ετοιμάζονται συνήθως οι καμπάνιες, τότε θα καταλάβαινε κάτι που θα του έλυνε πολλές απορίες. Και κυρίως θα έλυνε και τα «μάγια» μιας ολόκληρης κοινωνίας που πίστευε ότι το «σύστημα» είναι μια «καλοκουρδισμένη σκοτεινή μηχανή που παράγει χρήματα για λίγους και αδιέξοδο για τους πολλούς».

Ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων δεινών προκλήθηκαν για την κοινωνία από τη λειτουργία του «συστήματος» οφείλονται κυρίως στην αδυναμία του να λειτουργήσει ως τέτοιο. Γιατί αν λειτουργούσε ως τέτοιο θα φρόντιζε να μην έρθει σε αυτό το απόλυτο αδιέξοδο και στην τόσο προφανή απαξίωση, κάνοντας τουλάχιστον τη δουλειά του και τηρώντας έστω και κάπως τις υποσχέσεις τους απέναντι στην κοινωνία που χωρίς την βούλησή της απλά δεν υπάρχει.

Τώρα που το σκέφτομαι ίσως αφήσω ένα σημείωμα μήπως και το βρει ανάμεσα στα άλλα στοιχεία ο «ιστορικός του μέλλοντος». Θα του γράφω κάποιες εμπειρίες μου που από μόνες τους θα δείχνουν ότι η μόνη πραγματική συνωμοσία που εξυφαίνονταν από το «σύστημα» made in Greece, ήταν η συνωμοσία του «περίπου» έναντι του «ακριβώς» και της κοινής λογικής.


(o «συνένοχος» μου σε αυτά τα κείμενα πιστεύει ότι δεν είναι σωστό να ανοίγω τέτοια κεφάλαια, έστω και σε επίπεδο χαραμάδας. Πείστηκε όταν του είπα ότι το κάνω με διάθεση … «αυτοκριτικής». Ή τουλάχιστον στο «περίπου»!)

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην ιστοσελίδα aixmi.gr