Η Ελλάδα διαρκώς στο «παρά πέντε»

Εγώ έχω καταλήξει. Η αισιοδοξία είναι το «προϊόν» που συμφέρει να παράξουμε. Γιατί;

Πρώτον, είναι εύκολη η παραγωγή της.

Χωρίς την επιδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να χρειάζεται να μπείτε στην ταπεινωτική και αντικοινωνική νοοτροπία να δηλώνετε ψευδή στοιχεία προκειμένου να πάρετε, ή έστω να γλιτώσετε, όσο το δυνατόν περισσότερα από το παραπαίον κράτος. Η αισιοδοξία παράγεται χωρίς ιδιαίτερη τεχνογνωσία και χωρίς να μπλέξετε σε τρελή γραφειοκρατία.

Παράγεται μόνο επειδή θα αποφασίσετε ότι δεν έχετε να περιμένετε τίποτε από τους άλλους – κυρίως, όταν μιλάμε για το όνειρο μιας αξιοπρεπούς ζωής. Παράγεται μόνο επειδή θα γυρίσετε μια στιγμή πίσω το ρολόι και θα σκεφτείτε τη ζωή σας. Πολύ λίγα πράγματα έγιναν όπως τα περιμένατε, ενώ οι πραγματικά μεγάλες σας στιγμές ήταν εκείνες που πριν συμβούν φάνταζαν ως το τελείως αδύνατον.

Δεύτερον, είναι απίστευτα κερδοφόρα.

Χωρίς σχεδόν καθόλου ανταγωνισμό, καθώς είναι ελάχιστοι αυτοί που την παράγουν και ακόμη λιγότεροι αυτοί που έχουν καταλάβει ότι πρέπει να αφήσουν την παραγωγή της μιζέριας και της καταστροφολογίας και να επενδύσουν σε αυτή.

Η αισιοδοξία βρίσκεται σε τεράστια έλλειψη και η αβυσσαλέα ψαλίδα μεταξύ της παραγωγής και της ζήτησης έχει εκτοξεύσει την τιμή της.

Τη ζητάει η αγορά για να κινηθεί. Ζητάνε όλοι οι επιχειρηματίες αυτή την κρίσιμη πρώτη ύλη για να μπορέσει να κινηθεί ξανά ο κύκλος της προσδοκίας, μιας νέας προσδοκίας που θα αντέχει στην πραγματικότητα και μπορεί να μετατραπεί σε ανάπτυξη.

Τη ζητάει η κοινωνία. Ζητάνε όλοι οι πολίτες, ακόμη και όταν δεν το λένε έτσι ακριβώς, να σταματήσουν επιτέλους να ανησυχούν για το αόρατο, ενώ οι δημιουργικές δυνάμεις επιθυμούν την «ερωτική» ανησυχία που έχει κάθε νέα αρχή.

Τρίτον, είναι εξαιρετικά εύκολη και φτηνή στη διαφήμιση.

Χωρίς να πρέπει να ανακαλύψεις μια αλήθεια για το προϊόν, ούτε να πρέπει να φτιάξεις ένα ηχηρό μήνυμα που να μπορεί να πείσει το κοινό. Χωρίς καν να χρειάζεται μια ευρηματική στρατηγική. Η αισιοδοξία είναι από μόνη της «brand name».

Αρκεί να την αφήσεις να βγει στην αγορά, στην καθημερινότητα, στις επιλογές σου, στον τρόπο που μιλάς, που αναλύεις, για να δημιουργήσει τάση και να αυξηθούν κατακόρυφα οι πωλήσεις της.

Αρκεί να την αφήσεις να εκφραστεί ακόμη και όταν θυμώνεις ή όταν αντιστέκεσαι και δεν χρειάζεται κανενός τύπου προώθηση. Μόνο να την έχεις και να την περιφέρεις παντού.

Επειδή έχουμε, λοιπόν, αυτά τα δεδομένα- που ειλικρινά τα έχω ψάξει πάρα πολύ πριν σας τα καταθέσω – σκέφτομαι…

Μήπως πρέπει να αρχίσουμε όλοι να παράγουμε, να εμπορευόμαστε και να διαφημίζουμε την αισιοδοξία; Ή… καλύτερα… με αισιοδοξία;


(κατά τη γνωστή, πλέον, συνήθεια σας παραθέτω και την άποψη του φίλου, ο οποίος επιμένει ότι το βασικό με την αισιοδοξία είναι ότι ακριβώς επειδή σου χρειάζεται, κυρίως, όταν βρίσκεσαι… στον πάτο, έχει την μαγική ικανότητα να σε μετατρέπει από φοβισμένο ανθρωπάκι σε ήρωα. Έστω, στα δικά σου μάτια και στα μάτια των παιδιών σου)

***  Η πρώτη δημοσίευση του κειμένου, έχει γίνει στο www.aixmi.gr