Γιάννης Ευσταθιάδης: Διπλός αποχαιρετισμός στον Βιττόριο

Eνας λυπηµένος

Πρέπει να είµαι από τους πρώτους που τον συνάντησαν µόλις είχε ιδρυθεί η Stefi, δηλαδή το 1971.

Στα πρώτα τους γραφεία, Κανάρη 11, σ’ έναν ηµιώροφο.

Ένα-δύο χρόνια πριν, νοµίζω, είχε ιδρυθεί η Αρώνης-Ευθυµιάδης, η άλλη σηµαντική εταιρεία που συνέβαλε στην ποιοτική αναβάθµιση των παραγωγών. (Έως τότε υπήρχαν δύο πυλώνες - ηρωικοί, αλλά πρωτόγονοι: η «Νίκη» του Βύρωνα Λαδά και η εταιρεία του Enzo Dallara.)

Μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγµή το χαµόγελό του.

Και στα πενήντα χρόνια που ακολούθησαν, αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του.

Ένα χαµόγελο πλατύ, ανθρώπινο και, κυρίως, αυθόρµητο.

Όµως πέρα από την ανθρώπινη γλύκα, το χαµόγελο αυτό ήταν ένα στοιχείο ψυχραιµίας και αυτοκυριαρχίας.

Γιατί το θυµάµαι πάντα ίδιο (σήµα κατατεθέν) και σε στιγµές δυσκολίας, µπροστά σε προβλήµατα, σε δυσεπίλυτα θέµατα παραγωγής, ακόµα και στα γυρίσµατα.

Θυµάµαι πάµπολλες στιγµές αρµονικής συνεργασίας σε casting, γυρίσµατα, ηχογραφήσεις, µοντάζ, παρουσιάσεις, αλλά και αρµονικές διαφωνίες σε προσφορές και κόστος παραγωγής.

Θυµάµαι, όµως, και παράλληλες προσωπικές στιγµές: τη χαρά του για τη γέννηση του Φεντερίκο -σήµερα άξιου ηγέτη της εταιρείας-, τον έρωτα και το γάµο µε την αγαπηµένη του Άννα, την τρυφερή αγάπη για τα παιδιά του: Βαλεντίνα, Φέντε, Ραφαέλε.

Και βέβαια θυµάµαι την απόλυτη -από το ξεκίνηµα- σχέση του µε τον «άλλο του εαυτό», τον Βασίλη Κατσούφη.

∆εν είναι τυχαίο ότι πριν από χρόνια είχα γράψει:

«Όποια Pietra κι αν σηκώσεις

θε να βρεις κι έναν Κατσούφη»

Μαζί µε τον Βασίλη, ο Βιττόριο (Βίττο, καλύτερα) προσέφερε στη δουλειά του τα πάντα: χρόνο, αφοσίωση, τρυφερότητα, πάθος.

Αποτέλεσµα: υπάρχουν πολλοί παραγωγοί στην Ελλάδα (να ’ναι καλά) που κάνουν ωραίες ταινίες. Ο Βίττο, πέρα από ωραίες, κατάφερε, σε δύσκολους καιρούς, να πετύχει κάτι παραπάνω: επαγγελµατικές.

Κι αυτό είναι το µέγιστο µάθηµα του Βίττο: ένα χώρο ρευστό και εν πολλοίς χαώδη τον οργάνωσε µε ακρίβεια, πειθαρχία και ύψιστο επαγγελµατισµό, βάζοντας τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκαν οι περισσότεροι άξιοι σήµερα συνάδελφοί τους.

Ωραίος άνθρωπος, γλυκός άνδρας, διαρκής έφηβος, τρυφερό παιδί, µε ένα συνεχές allegro con brio, και µε το µεράκι του άλλαζε συνεχώς και µε επιτυχία πρόσωπα: δεξιοτέχνης τρικαδόρος, χαρισµατικός παραγωγός διαφηµιστικών, producer προγραµµάτων, ιδιοκτήτης πλατό, εργαστηρίων και εταιρειών, ακόµα και βιοτέχνης ζυµαρικών!

Λυπάµαι πραγµατικά, γιατί κανονικά θα έπρεπε ν’ ανάψω 50 κεράκια σε µια τούρτα γενεθλίων φιλίας και συνεργασίας µας, κι αντί γι’ αυτό, τα ανάβω σαν τελευταίο αποχαιρετισµό αγάπης.

Και ένας ευτράπελος

Ταιριάζει σ’ έναν απόντα, σε κάποιον που πέθανε -δεν λέω «έφυγε» γιατί το απεχθάνοµαι- ταιριάζει µια εύθυµη νότα αποχαιρετισµού.

∆εν µπορώ να απαντήσω - αν και το κωµικό στοιχείο στο βάθος έχει συνήθως έναν πικρό χαρακτήρα, µια υπόγεια λύπη.

Ειδικά, όµως, για τον Βίττο νοµίζω ότι ταιριάζει, γιατί όχι µόνο ήταν «ο άνθρωπος µε το χαµόγελο», αλλά και γιατί θα θέλαµε όλοι να παραµείνει γελαστός στην αχρονική του περίοδο.

Το 1994, εξέδωσα στη ∆ιαφηµιστική Εβδοµάδα ένα βιβλιαράκι µε τίτλο «Τα δηµοτικά µας τραγούδια», στο οποίο, µε παρωδίες δηµοτικών τραγουδιών, εικονογραφούσα όλους τους πρωταγωνιστές του διαφηµιστικού χώρου.

Επιλεκτικά, υπήρχαν και κάποιες σελίδες µε πορτρέτα ή άλλες απεικονίσεις των προσώπων εκείνων. Φαντάστηκα, λοιπόν, τον Vittorio ως «πασίγνωστο Ιταλό φιλέλληνα ο οποίος είχε έρθει στην Ελλάδα την ίδια περίπου εποχή µε τον Byron» (αποδεικνύεται ότι έµεινε πολύ, µα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο Βρετανός).

Τον φαντάστηκα τότε σαν φιλέλληνα µε «στολή Σουλιώτη» και ιδού η εικόνα του, µε τη βοήθεια της ζωγραφικής πένας του Θοδωρή Περδικάκη.

Και βέβαια συνέθεσα για κείνον ένα τραγουδάκι δηµοτικό, αλλά µε την ελληνική διάλεκτο της Κάτω Ιταλίας.

Ιδού:

ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΙΤΤΟΡΙΟ

(προς διαφηµιστή που δεν δίνει ταινία)

Πε µου, τσαί τι σόκαµα, κρουdiλη

τόσο που εσdiσάµεψε εµένα;

Εγώ σ’ ήµµο κοστάντι τσαί Βασίλη,

Βασίλη εν ήσσο για γκαπήση εµένα.

Όλα τα πιάντη τσαί όλα τα σοσπίρη,

όλα τα δάκρυα τα ρίφτω για σένα,

µα εσού είσαι σαν γκραµµάτιο όσου λίρι,

χίλια κουλούριο κάνει τσαί δεν ένα.

Μετάφραση:

Πες µου τι σου ’κανα, σκληρέ,                                                                                      

που έχασες την αγάπη σου για µένα;

Εγώ, που ήµουν σταθερός και είχα Κατσούφη,

είχα Κατσούφη για να αγαπάς κι εµένα.

Όλους τους θρήνους και όλους τους αναστεναγµούς

όλα τα δάκρυα τα ρίχνω για σένα,

µα εσύ κρατάς τα γραµµάτια στο ζωνάρι,

έχεις τόσα πολύχρωµα (λεφτά) κι ούτε ένα για µένα.

Ποιος ήταν ο Vittorio Pietra

O Vittorio Pietra «έφυγε» από τη ζωή την Τετάρτη 29 ∆εκεµβρίου 2021. Σε σχετική ανακοίνωση που αναρτήθηκε στα social media της PACT, αναφέρονταν τα εξής: «Με βαθιά λύπη σας ενηµερώνουµε ότι στις 29/12 ξηµερώµατα, ο Vittorio Pietra έφυγε ήσυχα δίπλα στους αγαπηµένους του. Για όλους εµάς το πένθος της απώλειάς του είναι βαρύ. Ο Vittorio από σήµερα έγινε µια σηµαντική µνήµη από την οποία η κάθε µέρα της δικής µας ζωής θα αντλεί δύναµη και ελπίδα». Η Stefi Productions ιδρύθηκε από τον Vittorio Pietra και τον Βασίλη Κατσούφη το 1971.  Έκτοτε εξελίχθηκε σε µια από τις µεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής στην Ελλάδα, µε ενεργή παρουσία στην ελληνική και διεθνή αγορά, µε παραγωγές για κάθε τοµέα της οπτικοακουστικής παραγωγής, όπως τηλεοπτικές διαφηµιστικές παραγωγές, τηλεοπτικά προγράµµατα, βίντεο κλιπ, ταινίες µικρού και µεγάλου µήκους και ντοκιµαντέρ. Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις, η Stefi εισήλθε στις αγορές των νέων µέσων, των εκδηλώσεων και του entertainment µε παρουσία στο Event και Entertainment Marketing, δηµιουργώντας το brand Stefi Events. Από τις αρχές του 2013, η Stefi συγχωνεύτηκε µε την εταιρεία Lynx και ανέπτυξαν περαιτέρω την παρουσία τους στο χώρο της οπτικοακουστικής παραγωγής καθώς επίσης και στο χώρο των θεατρικών παραγωγών.